از رزمنده هايي بود که در تشکيل هسته اوليه سپاه پاسداران انقلاب اسلامي نقش داشت.حسابي فعال بود. مدتي در امور فرهنگي سيستان و بلوچستان فعاليت مي‌کرد. جنگ که شروع شد، خودش را رساند به جبهه‌هاي جنوب. راهي که پدر مي دانست عاقبتش شهادت است.خبري که وقتي رسيد، ايستادن در قامت خميده پدر جان گرفت.چند روزي از شهادت رضا مي گذشت. عده اي از دوستانش قاصد پيامي بودند که از بر زبان آوردنش و از عکس العمل‌هاي پدر نگران بودند. پدر عاشق امام بود. مردي مومن و زحمت کش که حال خوب دلش از ايمانش سرچشمه مي گرفت. يک شب پدر خواب ديد؛  خوابي که نيمه هاي شب بيدارش کرد. رفت سراغ برادرهاي رضا و گفت چطور خوابيده ايد وقتي رضا در جبهه براي هميشه به خواب رفته است.  پدر را آرام کردند و قرار شد براي گرفتن خبر از حال رضا صبح به سپاه بروند. يکي دو روز گذشت. قرار بود چند نفر از رفقايش به ديدار پدر رضا بيايند. رفقاي رضا که براي گفتن اين حرف ترس داشتند، با شنيدن حرفي از پدر کمي آرام شدند وقتي پدر گفت از رضا خبر آورده ايد. رضا شهيد شده، همين را مي خواهيد بگوييد.شک و ترديد جايش را به نگراني داد. گفتند شهيد که نه اما انگار مجروح شده است. بايد برويم سپاه و آنجا اطلاعات دقيق تر را بگيريم. پدر مي دانست که رفقاي رضا مراعات حال  او را مي کنند. شروع کرد به دلداري دادن آنها. گفت شما نگران نباشيد. شهادت لياقت مي خواهد، سعادتي است که نصيب هرکسي نمي شود.من مطمئن هستم که شهيد شده و افتخار مي کنم که لياقت شهادت را داشته است.  پدر مثل هميشه آرام بود. به اتفاق صبحانه را خوردند و راهي سپاه شدند. حرف هاي درگوشي تمامي نداشت. حرف هاي آرام و همان پچ پچ هاي خودمان. پدر حس کرد که مسئولان سپاه هم چيزي را پنهان مي کنند، گفت مي‌دانم رضا شهيد شده است، چيزي را از من پنهان نکنيد. بله، رضا شهيد شده بود و او را براي غسل دادن برده بودند. اصرارهاي پدر براي ديدن رضا تمامي نداشت. مخالفت ها و مانع شدن‌ها پدر را بيشتر مشتاق ديدار پسر مي کرد. مي گفت مي خواهم رضا را ببينم، حتي اگر استخواني از او براي من آورده باشيد. من نذر کرده ام هرجايي از بدن رضا تير خورده باشد، بر آن بوسه بزنم.  مسئولان سپاه که آمادگي پدر را ديدند به ديدار، رضايت دادند. لحظه لحظه ديدار بود. ديداري به قد سلام. سلامي به قد وداع. هرکه آنجا بود گريه مي کرد. چه لحظه اي بود! تني که سر نداشت. . رضا بي سر برگشته بود. عجب دلي داشت پدر ، زماني که گفت خدا را شکر که پسرم حسين گونه شهيد شده است.  گفتنش هم آسان نيست چه برسد به ديدنش. پسرت، رضايت، همان که راضي بود به رضاي خدا با سر بريده جلوي چشم هايت. مرد مي خواهد تا بوسه بزند بر رگ‌هاي بريده پسر. رضا زنده بود که سرش را از تن جدا کرده بودند. کربلا گاهي چه نزديک مي شود. پاي رضا تير خورده بود. الوعده وفا.پدر نذرش را ادا کرد. خيلي آرام.!

فرزانه فرجي/ رومه اصفهان زيبا

«وقتي از اين کانال که سنگرهاي دشمن را به يکديگر پيوند مي‌داده اند بگذري، به فرمانده خواهي رسيد، به علمدار . او را از آستين خالي دست راستش خواهي شناخت. چه مي گويم چهره ريزنقش و خنده هاي دلنشينش، نشانه بهتري است. مواظب باش، آن همه تواضع است که او را در ميان همراهانش گم مي‌کني. اگر کسي او را نمي‌شناخت، هرگز باور نمي کرد که با فرمانده لشکر مقدس امام حسين (ع) رو به رو است. حاج حسين را ببين. جواني خوش‌رو، مهربان و صميمي، با اندامي به نسبت لاغر و سخت متواضع. آنان که درباره او سخن گفته اند بر دو خصلت بيش از خصائل وي تاکيد کرده‌اند: شجاعت و تدبير . اخذ تدبير درست، مستم دسترسي به اطلاعات درست است. وقتي خبردار شديم که دشمن با تمام نيرو، اقدام به پاتک کرده، سر وجود او را در خط مقدم دريافتيم.» اينها حرف‌هاي آويني است وقتي قرار بود از حاج حسين خرازي بگويد.براي از تو گفتن نيازي نيست تا صفحه هاي تقويم را ورق بزنيم، اما به شهادتت که مي‌رسيم مي‌شود يک بهانه براي از تو گفتن. يک بهانه از جنس بهانه هاي دوست داشتني که بيشتر از تو بگوييم که تمامي ندارد اين گفتن ها از تو هربار و به هر بهانه.!سخن از شکستن «حصر آبادان» و عمليات «طريق القدس» و «آزادسازي بستان» که مي شود، قهرماني معنا مي‌يابد، وقتي بهترين مانور عملياتي را با دور زدن دشمن از چزابه و تپه‌هاي رملي و محاصره‌ كردن آنها در شمال منطقه بستان به همراه يارانت به سرانجام رساندي.! جاده «عين خوش» و عمليات «فتح المبين»، همان‌جا بود که ضربه دوم در جبهه عين خوش به عراقي‌ها وارد شد. اما آنها در روز دوم، پاتک محکمي ‌وارد کردند. بيشتر فرماندهان معتقد به عقب نشيني بودند، اما تو گفتي، عقب‌نشيني نمي‌کنيم و عاقبت عمليات «فتح‌المبين»، تحقيرآميز‌ترين شکست براي صدام تا‌آن روز شد.عمليات «بيت‌المقدس» و عبور از کارون و آزادسازي خرمشهر. گفتنش هم سخت است. مسئوليت سنگيني بود، مسئوليت خون فرزندان اين مردم. ارتش عراق به موضع‌هاي تيپ 14 امام حسين(ع) و تيپ 84 خرم آباد نيز پاتک سنگيني را وارد کرده بود و توانسته بود قسمتي از منطقه عين‌خوش را دو مرتبه باز پس بگيرد و امکان ملحق شدن يگان‌هاي خودي و رابطه دو قرارگاه نصر و قدس را نابود کند. در‌چنين شرايطي در قرارگاه مرکزي کربلا تصميم گرفته شد تا تيپ 14 امام حسين(ع) عقب نشيني کند، ولي حاج حسين، تو در جايگاه فرمانده اين تيپ که خود در صحنه حاضر بودي از اين اقدام سرباز زدي و اعلام کردي که مي‌ماني و مقاومت مي‌کني.!«رمضان»، «والفجر مقدماتي»، «والفجر 4 » و «خيبر» و خمپاره‌اي که در کنارت فرود آمد و تو را از جا کند. با ورود جراحتي عميق بر پيکرت، دست راست تو قطع شد. در آن غوغاي وانفسا، همهمه‌اي بر پا شد: «خرازي مجروح شد، اما نرفت.» و «کربلاي پنج » همان‌جا که گفتي هرکسي عاشق شهادت نيست در عمليات شرکت نکند. خودت حسابي عاشق بودي که ماندي و رفتي. راستي خواسته‌ات ماند و محقق شد بين همه بچه‌هاي لشکر14 امام حسين(ع)، عاشقان شهادت ماندند در همين زمان ما، درست وقتي که بيش از 30 سال از نبودنت مي‌گذرد.!

فـــــرزانه فرجي/ رومه اصفهان زيبا

سال 1360 بود، فاطمه‌اش دو ساله و خودش بيست ساله که شد همسر شهيد. همسر شهيد محمود صفاري که معروف بود به آقا کريم.13 سال از شهادت همسرش مي‌گذشت. جوان بود و کم هم خواستگار نداشت اما جواب همه آنها يک کلمه بود،نَه. تا اينکه يک روز يکي از همکلاسي هايش از او پرسيد:خانم اسماعيلي ازدواج مي کني؟! و او بلافاصله گفت هرکسي بعد از آقا کريم آمد نتوانستم، حرفش را قطع کرد و گفت يک جانباز قطع نخاع است، گفت:احمد شمس؟!

هنوز يک هــفــتــه از شهـادت هـمـسـرش نـگـذشـتـه است،مهمان دارد و در حال برنامه ريزي براي مراسم هفته است، اما مي پذيرد که راوي زندگي احمد شود.  زهرا اسماعيلي متولد و ساکن نجف آباد است.24سال زندگي مشترک با شهيد حاج احمد شمس را با نگاه او دنبال مي کنيم

13سال به همه خواستگارها جواب رد داديد،چه شد آقاي شمس را پذيرفتيد؟
از طرف دوستم وقتي مطمئن شدم براي احمد در حال خواستگاري است باز هم جوابم نه بود.دوستم گفت تا حالا شمس را ديده اي؟ گفتم نه.البته همسرش را مي شناختم.از دوستانم بود و همسر شهيد هم بود که با احمد ازدواج کرد اما متاسفانه به خاطر بيماري سرطان زندگي شان بيشتر از 9 سال طول نکشيد.يک سال و سه ماه بعد از فوت دوستم به خواستگاري ام آمد.احمد،ششمين خواستگار قطع نخاعي بود که داشتم اما نمي دانم چه شد،هرچه بود خواست خدا بود و پذيرفتم.

اوضاع و احوال زندگي جديد چطور بود؟
خيلي ساده شروع شد.احمد آن موقع خانه نداشت و زندگي را در خانه ما شروع کرديم.خوش اخلاق بود و خيلي هم صبور.زياد طول نکشيد تا در خانواده ما صبر احمد شد مثال زدني.نظرش هميشه به خدا بود و ايمانش واقعي.ازدواج با احمد اتفاق خاص و خوبي بود براي من.

چرا به صبوري معروف بود؟
من خيلي عجول بودم و دوست داشتم کاري که انجام مي دهم زود به نتيجه برسد، اما احمد مي گفت بگذار به اميد خدا،ببين خدا چطور درست مي کند.آنقدر دلش صاف بود که جواب صبوري و واگذاري کارها به خدا را هم خيلي زود مي گرفت.

با  توجه به شرايطش کارش چه بود؟
حسابي درس خوان بود و مي شود گفت در زمان خودش نخبه بود.دو تا ديپلم داشت و مهندسي عمران مي‌خواند که با رتبه بسيار خوبي هم پذيرفته شده بود.جهادگر بود و با مهارت خيلي زياد به همراه کارگرهايش در مناطق محروم حمام و خانه مي ساخت.در زمان جنگ، درس را رها کرد و مهندسي نيمه تمام ماند.اما بعدها دوباره امتحان داد و ليسانسش را در رشته ادبيات عرب گرفت.بعد از آن درس را در رشته الهيات در مقطع کارشناسي ارشد تمام کرد و به تدريس مشغول شد.

ديگر ادامه تحصيل نداد؟
علاقه عجيب و پشتکار زيادش به درس باعث شد در آزمون دکتري هم قبول شود، اما من خواستم ديگر ادامه ندهد.گفتم تا همين جا تنهايي براي من بس است و او هم پذيرفت.

پس بيشتر اوقات تدريس مي کرد؟
بله.اما به نظر من در حقش خيلي کوتاهي شد.احمد از لحاظ علمي خيلي بالا بود و حقش تدريس در دانشگاه بود. اين کار را هم کرد اما وقتي چند ترم به او کلاس ندادند به خاطر شرايطي که داشت و  چون نمي توانست راه هاي دور برود،مجبور شد تدريس را در دبيرستان ادامه دهد، البته ارتباطش با دانشگاهي ها هم قطع نشد.زبان و عربي اش خيلي خوب بود و خيلي از بچه هاي دانشگاه براي آموزش پيش احمد مي آمدند.

بهترين هديه اي که از آقاي شمس گرفتيد چه بود؟
خيلي اهل هديه دادن نبود.مي گفت هرچه مي خواهي خودت برو بخر يا با هم براي خريد مي رفتيم،حتي خريدهاي خانه.يک بار با سه شاخه گل و يک جعبه شيريني به خانه آمد،گفت اينها را مخصوص تو خريده‌ام،من هم که مي دانستم اهل اين کارها نيست به شوخي گفتم تو که از اين کارها نمي کردي.معمولا به هم دروغ نمي‌گفتيم،خنديد و گفت از طرف مدرسه به همه معلم ها گل دادند من هم سه شاخه سهمم را براي تو آوردم.

از جانباز شدن احمد آقا بگوييد.
مهندس رزمي جهاد بود.همان سنگرسازان بي سنگر.در مدتي که جبهه بود دو بار زخمي و مرتبه سوم در دهلاويه قطع نخاع شد و ديگر نتوانست به جبهه برگردد.ظاهرا شدت مجروحيتش هم خيلي زياد بوده، طوري که روده‌هايش ريخته بود بيرون و به خاطر شرايط وخيمش حدود 15روز قطره آبي هم به او ندادند اما خواست خدا با ماندن احمد بود.

اوضاعش بعد از ازدواج با شما چطوربود؟
شرايطش به خاطر شدت مجروحيتش که سخت ترين نوع مجروحيت بود خيلي با درد همراه بود.تا کمي حالش بهتر مي شد و دلمان خوش مي شد، درد يک قسمت ديگر ازبدنش را درگير مي‌کرد.از طرف بنياد شهيد آمدند که او را به  آسايشگاه ببرند،حتي گفتند برايت پرستار مي‌گيريم اما احمد دوست داشت در خانه بماند.

شده بود به‌خاطر شرايطش خسته شويد؟
يک وقت‌هايي مدام دوست داشت موقعيتش را عوض کنم.مي‌گفت به راست بخوابانم تا اين کار را مي‌کردم اذيت مي شد و مي گفت نه به حالت قبل برگردان اما هيچ وقت اذيت نشدم و هميشه با خودم مي گفتم نفس خسته احمد به يک دنيا مي ارزد و وجودش را با تمام وجود مي خواستم،احمد هم هميشه با دعاهايش دلگرمم مي کرد.

از کي شرايطش سخت تر شد؟
بعد از اينکه کليه هايش از کار افتاد، پيوند کليه انجام داد.حدود 10 سال بعد از پيوند،بدنش کليه را پس زد و حدود يک سال و ده ماه دياليز شد.اما تحمل دياليز را هم نداشت.قرار بود دوباره پيوند کليه انجام دهيم که به خاطر شرايطي که از طرف اهدا کننده و خود ما پيش آمد، متاسفانه يک مقدار زمان بر شد و ريه هاي احمد هم درگير شد.قبل از شهادتش براي معالجه او را به اصفهان آورديم که موقع برگشت در راه با مشکل تنفسي مواجه شد.کپسول اکسيژن هم اکسيژن نداشت اما احمد بازهم تحمل کرد.يک شنبه بود و نزديک اذان مغرب که حالش بدتر شد.چند بار تلاش کردند براي احيا، اما موقع رفتنش رسيده بود و در نهايت مظلوميت به شهادت رسيد.

و حال و روز شما در آن لحظه چطور بود؟
صبح همان روز موقع اذان صبح به من گفت روي دست‌هايش آب بريزم تا وضو بگيرد.همين که آب مي‌ريختم گفت پيامبر(ص) آب صورتم را پاک مي‌کنند.ببين چه بوي خوبي مي آيد.اگر اين حرف ها را فرد ديگري مي‌زد باورش برايم سخت بود،اما احمد مدام اين حرف ها را تکرار مي‌کرد.لحظه شهادتش حالم خيلي بد شد اما وقتي ياد حرف هاي صبح روز شهادتش مي‌افتادم،آرام تر مي شدم.

ماندگارترين ويژگي آقاي شمس از نظر شما ؟
هرطور بود خودش را قبل از نماز به مسجد مي رساند.اگر از آسمان برف و باران هم مي‌باريد هر سه نوبت نماز را در مسجد مي خواند.صوتش هم زيبا بود و همسايه‌ها به خاطر شنيدن تلاوت زيباي احمد بعد از نماز در مسجد مي ماندند.صبوري ومظلوميت احمد هميشه در برابر چشم هايم مي ماند.کاش يک بار براي مصاحبه سراغ خود احمد آمده بودند.خيلي درد در دلش داشت اما هيچ وقت انتقاد نمي کرد. اگر ما هم چيزي مي‌گفتيم،مي‌گفت  با چشم هايتان که نديده‌ايد،تازه اگر با چشم هايتان هم ديده باشيد ممکن است اشتباه کنيد.

 صحبت پاياني.
احمد در خلوت رفت اگرچه خودش هيچ توقعي نداشت حتي يک بار هم لب به شکايت باز نکرد، اما به نظرم حقش اين نبود. 

فرزانه فرجي

از رزمنده هايي بود که در تشکيل هسته اوليه سپاه پاسداران انقلاب اسلامي نقش داشت.حسابي فعال بود. مدتي در امور فرهنگي سيستان و بلوچستان فعاليت مي‌کرد. جنگ که شروع شد، خودش را رساند به جبهه‌هاي جنوب. راهي که پدر مي دانست عاقبتش شهادت است.خبري که وقتي رسيد، ايستادن در قامت خميده پدر جان گرفت.چند روزي از شهادت رضا مي گذشت. عده اي از دوستانش قاصد پيامي بودند که از بر زبان آوردنش و از عکس العمل‌هاي پدر نگران بودند. پدر عاشق امام بود. مردي مومن و زحمت کش که حال خوب دلش از ايمانش سرچشمه مي گرفت. يک شب پدر خواب ديد؛  خوابي که نيمه هاي شب بيدارش کرد. رفت سراغ برادرهاي رضا و گفت چطور خوابيده ايد وقتي رضا در جبهه براي هميشه به خواب رفته است.  پدر را آرام کردند و قرار شد براي گرفتن خبر از حال رضا صبح به سپاه بروند. يکي دو روز گذشت. قرار بود چند نفر از رفقايش به ديدار پدر رضا بيايند. رفقاي رضا که براي گفتن اين حرف ترس داشتند، با شنيدن حرفي از پدر کمي آرام شدند وقتي پدر گفت از رضا خبر آورده ايد. رضا شهيد شده، همين را مي خواهيد بگوييد.شک و ترديد جايش را به نگراني داد. گفتند شهيد که نه اما انگار مجروح شده است. بايد برويم سپاه و آنجا اطلاعات دقيق تر را بگيريم. پدر مي دانست که رفقاي رضا مراعات حال  او را مي کنند. شروع کرد به دلداري دادن آنها. گفت شما نگران نباشيد. شهادت لياقت مي خواهد، سعادتي است که نصيب هرکسي نمي شود.من مطمئن هستم که شهيد شده و افتخار مي کنم که لياقت شهادت را داشته است.  پدر مثل هميشه آرام بود. به اتفاق صبحانه را خوردند و راهي سپاه شدند. حرف هاي درگوشي تمامي نداشت. حرف هاي آرام و همان پچ پچ هاي خودمان. پدر حس کرد که مسئولان سپاه هم چيزي را پنهان مي کنند، گفت مي‌دانم رضا شهيد شده است، چيزي را از من پنهان نکنيد. بله، رضا شهيد شده بود و او را براي غسل دادن برده بودند. اصرارهاي پدر براي ديدن رضا تمامي نداشت. مخالفت ها و مانع شدن‌ها پدر را بيشتر مشتاق ديدار پسر مي کرد. مي گفت مي خواهم رضا را ببينم، حتي اگر استخواني از او براي من آورده باشيد. من نذر کرده ام هرجايي از بدن رضا تير خورده باشد، بر آن بوسه بزنم.  مسئولان سپاه که آمادگي پدر را ديدند به ديدار، رضايت دادند. لحظه لحظه ديدار بود. ديداري به قد سلام. سلامي به قد وداع. هرکه آنجا بود گريه مي کرد. چه لحظه اي بود! تني که سر نداشت. . رضا بي سر برگشته بود. عجب دلي داشت پدر ، زماني که گفت خدا را شکر که پسرم حسين گونه شهيد شده است.  گفتنش هم آسان نيست چه برسد به ديدنش. پسرت، رضايت، همان که راضي بود به رضاي خدا با سر بريده جلوي چشم هايت. مرد مي خواهد تا بوسه بزند بر رگ‌هاي بريده پسر. رضا زنده بود که سرش را از تن جدا کرده بودند. کربلا گاهي چه نزديک مي شود. پاي رضا تير خورده بود. الوعده وفا.پدر نذرش را ادا کرد. خيلي آرام.!

فرزانه فرجي/ رومه اصفهان زيبا

فرزانه فرجي

کمي دلتنگ صدايت هستيم و کمي بي قرار حرف هايت.کمي دلتنگ شنيدن حرف‌هاي تو از آن روزهاي بســــيار ســـخت و کمي بي قــــرار روايت فتح دل دريايي ات را به آب مي زدي و از ميان بارانِ آتش دشمن خودت را مي رساندي به رزمنده ها تا حرف‌هايشان را خط به خط برايمان در قاب دوربينت به تصوير بکشي و دل‌هاي ما را در سرزمين جنوب که انگار آن سال‌ها آسمانش دري از درهاي آسمان شده بود، رها کني. . و ماجراي رفتنت از عشق دم مي‌زد. از همان عشقي که تو را در طوفان بلا به دام مي‌انداخت و انگار اين دام براي تو پر از آزادي بود. راستي که پر از آزادي بود وقتي سلاح تو، دوربينت روي دوشت جا مي‌گرفت و در دلت نور ايمان مي‌درخشيد، آن هم در برابر دشمني که در ظاهر حسابي مجهز بود و در باطن در جهل مطلق دست و پا مي زد. هنر در قامت تو زيبا و جانانه رخنه کرده بود وقتي قلمت، حرف هايت را با نظم کنار هم مي‌چيد و درنهايت سادگي دل را هوايي مي کرد و محال بود کسي با موج حرف هايت لا به لاي کلمه‌ها موج‌سواري را نيمه کاره رها کند که بايد به پايان مي‌رساند اين راه را. .گفته بودي «عاشقان عاشق بلايند. در حيات در احتجاب صدف عشق است و آن را جز در اقيانوس بلا نمي توان يافت، در ژرفاي اقيانوس بلا عاشقان غواصان اين بحرند و اگر مجنون نباشد چگونه به دريا زنند؟» و تو مثل غواص عاشق، راز مجنون بودن را خوب مي دانستي. .راستي چندمين بار است براي تو مي‌نويسم و زماني که به نوشته‌هايم نگاه مي کنم، درست از آن لحظه که حرف از تو مي شود کلمه‌ها جور ديگري کنار هم به صف مي شوند. انگار که دوست دارند ادب را در برابر تو، چون تو در برابر چشم هاي مخاطبانت صحيح به جا بياورند و به جرئت مي گويم غزل شاعران بعد از تو براي تو حال و هواي حماسي به خود گرفت. .دوست دارم با صداي بلند بگويم صداي رساي تو براي ما خاموش نمي شود هرگز و هرگز و حالا درست در زمان ما براي ماهايي که جنگ را نديديم و فقط و فقط از جنگ، صداي آژير قرمز را شنيديم و به پناه‌گاه ها پناه برديم حرف هاي تو جانانه تر شنيده مي شود. حالا ما با نواي گرم تو و پا به پاي تو جنوب را قدم مي زنيم و دست دل را به صدايت مي‌سپاريم که برايمـــــان روايت کني از فکه، شلمـــــــچه، خرمشهر و. .از تو چه پنهان اين روزها بغضي گلويمان را مي‌فشارد. بغضي که سبب مي شود جاي خالي ات را در برابر چشم هايمان و در پشت پرده اشکي که در ميان افتادن و نيافتدن استخاره مي کند، بيشتر از هميشه حس کنيم.  اينجا چون تويي مي‌خواهد که از کلنا عباسک يا زينب (س) برايمان بگويد. اينجا کسي چون تو مي‌خواهـــــد که ســـــنگ تمام بگذارد و از عاشقان زينب(س) برايمان بنويسد. چقدر جاي خالي‌ات درد مي کند درست در اين زمان براي گفتن از غربت شهداي مدافع حرم. از آنها که مادرانشان چشم به راه ماندند، از آنها که طعم شنيدن بابا را با چشم هاي خاموش حس کردند. از آنها که .  .آقاي آويني! اين روزها عجيب دلتنگ تو هستيم و دلتنگ حرف هاي تو و دلتنگ يک روايت فتح ديگر.

فرزانه فرجي/ رومه اصفهان زيبا

قصه، قصه دل کندن از خاک است و رسيدن به افلاک. قصه بريدن و رفتن براي رسيدن، رسيدني که بايد از خود گذشت.

خاکريزهايي که کانال مي شد براي کوتاه کردن راه و حس خوب عطر سيب، نزديکي هاي غروب، ديار کربلا و نواي «اين دل تنگم عقده ها دارد»

باران آتش سنگين دشمن بي امان مي باريد. صداي کربلايي، کربلايي مي کرد دل را. زمان مي شد عاشورا، زمين مي شد کربلا. نوايي که مي شد واقعه عاشورا را در يک قدمي حس کرد.

عطش، ايستادن، شهادت و باز هم ايستادن.شب هاي عمليات حال خوب رزمنده ها تماشايي بود، گويي در يک ميدان رقابت براي رسيدن به حق تمام تلاششان را مي کردند تا از هم سبقت بگيرند. رفاقت و رقابت براي رسيدن به يار.

حال خوب دل هايي که ردپايش از چشم ها مي‌باريد. «اي لشکر صاحب زمان آماده باش.آماده باش» همين نوا کافي بود تا به دل وعده ديدار داد تا کمي قرار بگيرد.

نوحه خوان هاي جنگ بايد ساز دل را کوک مي کردند، سازي که سوزش گرداني را به حرکت وا مي داشت، گرداني که خود در آن پيشتاز مي شدند. مگر مي شد از حسين(ع) خواند و آرام نشست؟! مگر مي شد زير باران آتش خمپاره رفيق ات را ببيني که در نزديکي تو آسمان را در آغوش گرفته و بي قرار نشوي؟!

بيشتر اوقات حتي يک بلندگوي ساده هم نبود، اما سوز صدا چنان در جان مي نشست که مهمان خدا شدن آرزو مي شد.چه زيبا بود صيقلي کردن دل هاي آماده .

اسم مادر حسين (ع) و سربند يا زهرا(س) که به ميان مي آمد به دنبالش بر سر و سينه زدن رزمنده ها شوري به پا مي کرد ديدني

بچه ها خوب مي دانستند که چگونه بايد خود را سبک کنند و دنيا را با همه زيبايي هاي فريبنده اش پشت سر جا بگذارند و امان از اين نوا «اي از سفر برگشتگان؛ کو شهيدان ما .؟»

مي شد هق هق هاي پنهاني رزمنده ها در دل سياه شب، جايي که ديده دوست داشت بي امان در خلوتگاه عاشقي ببارد، را به تماشا نشست.

چه سخت است خواندن و  فرو بردن بغض هاي مردانه آن دم که صدا در ميان حرف هاي نا تمام مانده در گلو راه خود را پيدا مي کرد «ياران چه غريبانه رفتند از اين خانه، هم سوخته شمع ما، هم سوخته پروانه .»

همان دم که ديگر نايي براي خواندن نبود، اما مداحي و نوحه خواني مي شد تنها راه آرام کردن دل هاي جا مانده اي  که بندگي را در قامت هاي خميده و به خاک افتاده، در پهلوهاي زخم ديده، در پاهاي جامانده روي مين، در چشمان به خون نشسته و سرفه هاي بي صدا به تصوير مي کشيدند.

هنوز مي شود با نواي «من امشب خبر مي‌کنم درد را، که آتش زند اين دل سرد را ، مرا کشت خاموشي ناله‌ها ، دريغ از فراموشي لاله‌ها، کجا رفت تاثير سوز و دعا؟ کجايند مردان بي‌ادعا؟»

ردپاي مردان بي ادعاي اين ديار را گرفت و رفت و رسيد به خدا راست گفته اند در باغ شهادت باز باز است.

فرزانه فرجي/رومه اصفهان زيبا